تهیه و بررسی سامانه تراپوستی ریواستیگمین بر پایه نانوذرات پلیمری زیست تخریب پذیر

پچ اکسلونِ حاوی داروی ریواستیگمین، تاکنون تنها سامانه ی تراپوستی تجاری برای بهبود علائم این بیماری است. از مهم ترین محدودیت های این سامانه، رهایش کوتاه مدت آن (یک روز) است. هدف از این پژوهش علاوه بر بومی سازی مراحل تهیه ی سامانه ی تراپوستی حاوی ریواستیگمین، افزایش زمان رهایش دارو و نیز آسان سازی مراحل تهیه ی سامانه است. نانوذرات کیتوسان با استفاده از روش ژل شدن یونی تهیه شدند. بهینه سازی بازدهی تهیه و اندازه ی نانوذرات کیتوسان با نرم افزار طراحی آزمایش انجام شد که در نهایت مقادیر بهینه ی غلظت کیتوسان و tpp جهت دست یابی به بیشترین بازدهی تهیه و کوچک‏ترین اندازه ی نانوذرات در بازه ی تعیین شده ی متغیرها، با اندازه ی نانوذرات 6/45 نانومتر و بازدهی تهیه 64%، به ترتیب 25/1 و 6/0 میلی گرم بر میلی لیتر پیش بینی شد. بارگذاری داروی ریواستیگمین در این نانوذرات نیز با در نظر گرفتن عوامل مختلف بررسی شد. تحت شرایط مورد بررسی، بارگذاری بسیار پایین (کم تر از 10%) و نانوذرات برای مراحل بعدی غیر قابل استفاده بودند. به همین دلیل میکروذرات کیتوسان با درصد داروهای مختلف (7، 29 و 42 درصد)، که در نتیجه ی افزایش نسبت دارو به پلیمر در محلول اولیه (10، 50 و 100 درصد) حاصل شد، تهیه شدند. اندازه ی هر سه دسته از میکروذرات بین 1 تا 5 میکرومتر اندازه گیری شد. بررسی رهایش برون تنی دارو از میکروذرات نشان داد میکروذرات حاوی 29 درصد دارو در مقایسه با دو گروه، رهایش مناسب تری را ارئه می دهند. سامانه ی تراپوستی حاوی این میکروذرات با درصدهای مختلف میکروذره به جرم خشک چسب (5، 10 و 15 درصد) تهیه و خواص چسبندگی آن ها بررسی شد. افزایش درصد میکروذرات در چسب، تا 15 درصد، خواص چسبندگی را کمتر از 10% کاهش داد، اما از بازه ی مطلوب آن خارج نکرد. بنابراین سامانه ی حاوی 15 درصد میکروذره برای مقایسه ی رهایش و چسبندگی سامانه ی حاوی میکروذرات با سامانه ی حاوی همین مقدار دارو و بدون حضور میکروذرات انتخاب شد که در نتیجه، رهایش دارو از سامانه ی حاوی میکروذرات مناسب تر بود اما چسبندگی سامانه ی بدون میکروذرات بیش تر بود. در نهایت، با وجود بارگذاری پایین دارو در نانوذرات کیتوسان، برای تکمیل پژوهش، نانوذرات نشان دار شده ی کیتوسان با استفاده از fitc، در شرایط بهینه ی به دست آمده، تهیه و خروج آن ها از پچ بررسی شد. اندازه ی متوسط این نانوذرات 70 نانومتر به دست آمد اما نانوذرات در شرایط آزمایش از پچ آکریلیکی خارج نشدند.